Vorige week schreef ik dit blog over klant(on)vriendelijkheid. Over mijn boosheid en mijn onbegrip. Over Jolanda, die me zo goed had geadviseerd bij Arthur & Willemijn in Utrecht, maar wiens contract in september desondanks niet wordt verlengd. En over de mail die ik daarover aan het management stuurde.
Een paar dagen later kreeg ik een antwoord. Van Arthur:
Beste mevrouw Evelyne Hermans,
Hartelijk dank voor u zeer positieve feetback, ik heb Jolanda inmiddels van u reactie op de hoogte gebracht.
Helaas is de beslissing om met Jolanda niet verder te gaan reeds genomen, het criterium van leeftijd is bij ons nooit een overweging, ook in deze kwestie niet. Neemt niet weg dat wij het zeer op prijs stellen dat u met ons mee heeft gedacht. Mag ik u er op attenderen dat wij een gratis personal shopping service hebben. Wanneer u daar in ben geïnteresseerd dan kunt u op onze side www.arthurenwillemijn.nl informatie hier over lezen en ook eventueel een afspraak maken.
Wij hopen u uiteraard ook de volgende keer op dezelfde persoonlijke manier van dienst te kunnen zijn,
vriendelijk groet,
Arthur van Buiten.
Mijn eerste gedachte: wat een teleurstellende mail. Leuk dat je met ons meedenkt, en mag ik je dan nu wijzen op één van onze diensten?
Had ik verwacht dat mijn mail iets uit zou halen? Dat Jolanda nog een kans zou krijgen? Nee, zo naïef ben ik ook weer niet. Had ik het gehoopt? Ja zeker! Soms, heel soms, wil ik graag geloven dat ik iets kan veranderen in deze wereld. Dat ik een heel klein verschil kan maken.
Jolanda heeft de mail wel gekregen. Ze was er blij mee.
En dat was het. Anders… niets.