Zestien jaar was ik, toen ik zijn muziek voor het eerst hoorde.
Ik was een meisje van het platteland. Geboren in een klein dorpje, opgroeiend met grote dromen. Ik wilde schrijver worden.
Verhalen, romans, gedichten, songteksten, ze deden iets met me. Ze konden iets in me raken dat dieper ging dan alleen ‘oh, wat mooi’.
Goed gekozen woorden zijn immers een kunst.
Bij het horen van het nummer The Beautiful Ones ontdekte ik in Prince een nieuw idool. Prince wist als geen ander de essentie van het leven te vangen in een samenspel van tekst en muziek. (Kortom: het is zwaar k** dat hij dood is.)
Eén van zijn nummers (Starfish & Coffee, zie onder) gaat over een meisje dat een beetje anders is dan de rest. Het lukt haar om zich aan te passen aan de geldende regels, maar intussen draagt ze wel twee verschillende kleuren sokken.
Dat meisje, dat ben ik.