R.I.T. – Rest In Tweets

Ineens ben je dood. Je bent er niet meer. Verdwenen uit het leven van je familie, je vrienden, je kennissen en… ook plotseling afwezig op de sociale media. Merken mensen dat? En zoja, bestaat er dan ook zoiets als ‘online rouwen’?

Laatst vertelde een wielrenner in een tv-interview dat hij geen tijd meer had om te twitteren. Hij stopte er van de ene dag op de andere dag mee – cold turkey, zeg maar – zonder dit aan zijn duizenden volgers te melden. Na enkele weken vroegen er slechts twee waarom hij geen updates meer plaatste. En dat is dan nog een bekende sporter van wie er genoeg berichten via de media doordringen om te weten dat het goed met hem gaat. Maar wat nou als je, net als ik, een doorsnee Nederlander met een bescheiden volgersaantal bent? Jarenlang heb je op Twitter gesprekken gevoerd, heb je een deel van jezelf laten zien in je blogposts, contacten gelegd met gelijkgestemden op Facebook en fora, en discussies gevoerd met je lezers en andere bloggers. En ineens, radiostilte. Of nou ja, mediastilte dus. Hoe komen je ‘online vrienden’ te weten dat je er niet meer bent?

Sterkte

Er zijn wel een paar volgers van wie ik denk dat ze mijn online afwezigheid zouden opmerken. Toen één van mijn favoriete bloggers een tijd geleden zijn Twitteraccount tijdelijk opdoekte, miste ik hem ook. Wat dat betreft is het net als in het echte leven: je kent een boel mensen en veel mensen kennen jou, en als je doodgaat zal een klein groepje daarvan het echt wel voelen. Je familie maakt het van dichtbij mee en mist je vanaf dat moment iedere dag. Je vrienden krijgen een telefoontje of rouwkaart, schrikken zich rot en huilen op je crematie of begrafenis. Je kennissen horen het via via en praten er lichtelijk aangedaan over op het eerstvolgende feestje.

Maar hoe zit het met je social media contacten? Hoe komen die erachter? Is daar een protocol voor? Misschien moet ik in mijn testament laten opnemen dat een familielid na mijn dood ook even al mijn volgers inlicht. Gewoon mijn man of één van mijn kinderen via mijn eigen profiel laten inloggen en een tweet laten plaatsen als “Hallo allemaal, ik ben gisteren door [zelf in te vullen doodsoorzaak] om het leven gekomen. Vanaf vandaag zal ik daarom geen tweets meer posten”. Past in 140 tekens en zal ongetwijfeld voor een levendige discussie zorgen. Maar erg subtiel is het niet.
Mijn man kan natuurlijk gewoon met zijn eigen account een tweet versturen met de mededeling dat ik helaas ben gestorven. Dat is alleen ook niet waterdicht, want zijn volgers zijn niet de mijne en omgekeerd, dus de kans is groot dat het bericht niet de juiste mensen bereikt.
Een sticky post op mijn blog dan maar? Iedereen die daar vroeg of laat terechtkomt zal dan direct lezen dat er geen nieuwe blogs meer bijkomen, omdat ik het loodje heb gelegd. Best heftig om dat zo in your face gegooid te krijgen, lijkt me. Of ik mijn man ertoe kan brengen dat hij nog een laatste blog op mijn site plaatst, waarin hij de omstandigheden rond mijn dood uit de doeken doet, betwijfel ik ten zeerste.

Maar stel, het lukt om op een humane manier afscheid te nemen van al je volgers in het digitale leven, wat dan? Het is al een poosje mogelijk om virtuele zelfmoord te plegen, dus is het niet een kwestie van tijd voordat de markt gaat inspelen op de behoefte aan een online uitvaart? Een Tweep’s virtuele dood is in de toekomst vast en zeker iemands brood. Wie weet is het wel een gat in de markt en moet ik er een business plan over schrijven. Eef Hermans, voor al uw Blog-begrafenissen en Twitter-teraardebestellingen. Volg me, RT dit bericht en maak kans op extra diensten als een Pinterest-plechtigheid of Avatar-afscheid. Vergezocht? Ik weet het niet. Zo’n timeline leent zich uitstekend voor een lijkstoet; allemaal in een lange rij achter de eerste mention aan. En na afloop in besloten kring – cq. met een afgesproken hashtag – napraten met een clubje bekenden. Een beetje zoals #blogpraat, maar dan anders (V1. Wat is jouw leukste herinnering aan @EefHermans ?).

Mochten jullie dus op een dag helemaal niets meer van me horen omdat ik het land der levenden heb verlaten, dan wil ik graag dat al mijn blogs over Twitter worden uitgestrooid (hashtag-voorstel: #EefSchreef). Voorlopig komen mijn tweets echter nog niet tot rust en blijf ik vol enthousiasme nieuwe blogs posten. Ik ben immers alive and clicking.