Enigszins laat en lichtelijk buiten adem arriveer ik op 27 oktober 2011 bij Seats2Meet in Maarssen. Tijdens het openingswoord van Ronald van den Hoff neem ik stilletjes plaats in de volle zaal. Op de muur links van me een twitterfountain, om me heen veel iPads en scrollende smartphonevingers. Met mijn logge Nokia N95, waarmee ik door een onhandig gekozen sim only abonnement niet eens onbeperkt het internet op kan, voel ik me een beetje een holbewoner tussen al die society-drie-punt-nullers. Maar dat mag de pret niet drukken; ik zit hier toch maar mooi als winnaar van de gratis toegangskaart! En dat terwijl ik pas sinds een aantal weken een persoonlijk twitteraccount heb, met slechts 32 volgers.
Het verkrijgen van zoveel mogelijk stemmen voor mijn inzending door middel van sociale media was dan ook een grote uitdaging. En daarom extra motiverend. Allereerst ging ik heel old school te werk door m’n complete contactenlijst te mailen en vroeg ik vrienden een bericht op hun Facebookpagina te zetten. Ik plaatste een oproep op het intranet van de Universiteit Utrecht, waar ik werk. Ik meldde, uiteraard met een knipoog, dat het door de bezuinigingen in hoger onderwijsland zelfs al lastig was om een toegangskaartje van 99€ vergoed te krijgen en vroeg mijn netwerk binnen de organisatie om me te helpen. Dit had het gewenste sneeuwbaleffect en ik zag het aantal stemmen op mijn inzending vrolijk omhoog tikken. Op de sluitingsdag stokte de teller, terwijl ik het aantal stemmen van mijn grootste concurrente nog zag oplopen. Ik kon echter geen netwerk meer bedenken dat ik nog kon aanboren. Tenzij… ik mijn virtuele contacten op een discussieforum zou inschakelen. Dan zou mijn nickname echter aan mijn real life-naam worden gekoppeld. Ik twijfelde. Wilde ik wel dat mijn zakelijke contacten ergens konden vinden waarom ik soms een baaldag heb op m’n werk? Of dat ik vaak een traantje wegpink bij emo-tv zoals ‘Hello Goodbye’? Ik besloot voor de zekerheid een nieuwe nick aan te maken. In mijn topic vroeg ik de lezers om alle inzendingen op de @Socmedprak-website te beoordelen en – als ze mijn inzending daadwerkelijk de leukste vonden – mij blij te maken met hun stem. Als tegenprestatie zou ik mijn opgedane kennis met hen delen. Het werkte! Mensen stuurden berichtjes dat ze mijn ‘voor wat hoort wat’-mentaliteit sympathiek vonden en in de laatste uren van de wedstrijd zag ik de overwinning naderbij komen. Bovendien was ik blij verrast over het feit dat ik als onopvallende eend zonder vaste kroost die buffel had weten te beklimmen, waardoor mijn bescheiden gekwaak toch over het gehele veld te horen was.
Dat is ook de boodschap van de sprekers op 27 oktober in Maarssen: met social media kun je wel degelijk een verschil maken (@EllenFaxion); het is er, je moet er iets mee, dus stop met discussiëren over de zin of onzin ervan (@Elbrich_); begin gewoon en be the dancing guy in the valley (@roosvanvugt). Met hernieuwde energie stap ik maandag de werkvloer op. Op tijd, vol inspiratie en met een lange, lange adem.
Kijk voor meer nieuws rondom dit event op de website van Sociale Media in de Praktijk.