Met mijn dochter onderweg, zij in het stoeltje voorop de fiets zodat ik alleen haar kleine kruintje zie. Een milde ochtend. De straten nog glad glimmend van de regenbui van afgelopen nacht. Een grijsblauwe hemel met, ver weg, een felwitte streep gefilterd zonlicht. Windstil, frisse lucht, ruimte om mij heen en in mijn hoofd. Om de hoek een laan met grote bomen vol kleine gele blaadjes. Een plotselinge windvlaag en dan regent het ineens grote knalgele confetti.
“Mooi! Mooi!” roept mijn dochter. Ze steekt haar handjes de lucht in om de blaadjes te kunnen vangen. Ik hoor haar gespannen ademhaling. Dan draait ze zich om in haar stoeltje en zegt “Mama!” Ze tuit haar lippen voor een kusje. Ik kus haar bovenop haar hoofdje en ruik haar zachte haartjes. Ik glimlach de hele weg naar huis. Ja mooi, denk ik, heel mooi.